Niet al mijn blogs zijn hetzelfde. Soms maak ik een fotoblog over iets wat me opvalt in de natuur. Soms deel ik iets over mijn schrijfwerk of een leestip. En soms — juist soms — schrijf ik iets wat voortkomt uit mijn geloof. Een stukje dat begint bij een bijbeltekst, een gedachte in gebed, of gewoon een zinnetje dat blijft haken.
En dan stel ik mezelf weer die vraag:
Voor wie schrijf ik eigenlijk?
Want schrijven is geven — maar aan wie?
Wanneer ik aan een geloofsblog begin, schrijf ik meestal met iemand voor ogen. Geen marketingdoelgroep, geen profielschets. Maar een gezicht. Een vriendin. Een zuster in het geloof (zo noemen we dat). Iemand die zoekt, twijfelt, verlangt. En soms ben ik dat zelf.
Soms bid ik eerst. Soms schrijf ik alsof ik tegenover iemand zit met een kopje thee koffie. En soms weet ik echt even niet wie er zal lezen — maar ik schrijf toch, in vertrouwen.
馃 Jij bepaalt niet wie leest. God wel.
Misschien is dat wel het wonder van schrijven in geloof:
Je zaait, zonder precies te weten waar het terechtkomt.
En soms leest iemand jouw blog die helemaal niet je “doelgroep” was — maar w茅l precies op dat moment iets nodig had.
Soms is dat een andere blogger.
Soms een stille meelezer.
Soms iemand op de rand van geloof.
En heel soms ben jij het zelf, een maand later, als je terugbladert 馃榾
馃搶 Dus blijf schrijven. Ook als je niet zeker weet wie leest. Ook als het niet-gezien voelt. Ook als je geen reacties krijgt. God ziet jouw woorden. En Hij weet precies wie ze nodig heeft.
Lees ook: moet een christen altijd christelijke blogs schrijven?
